Çoktandır ihmal edilen bir blog sayfası durumu söz konusu.
Çok çalışmaktan deliren bünyeler, acı kayıplar, saçma sapan bir hayat.
Saçma sapan insanlar.
Ama bütün bunlar doludizgin süregiderken, neden hayatımızdaki güzel insanlar toprağa karışıyor?
Çok fazla görüşmüyorduk belki, ama aynı iş yerini, aynı sokağı, aynı votkayı-birayı vs. paylaşmak hep büyük bir keyif olmuştu benim için. Çeviri yaparken darlandığımda msn'de görmek hep içimi rahatlatmıştı. İçip içip DC-Vertigo geyiği yapmak ne güzeldi.
Daha önce de sağa sola yazdığım şeyleri burada toparlama ihtiyacı hissediyorum. Aklımda kalan en eski cümle: "This is Aleph and you are on the Global Frequency!"
Belki başka şeyler de konuşmuşuzdur öncesinde (kesin konuşmuşuzdur) ama üzerinde geyik çevirdiğimiz en eski konu bu şekilde kayıtlara geçmiş bende.
Son görüşüm bizim pastanenin köşesinde olsa da aklımda kalan son konuşma "abi karar verdim, vigilante olacağım" cümlesi. Ve hala ara ara kendime kızıyorum kitap fuarına gitmediğim için. Keşke üşenmeseydim de kıçımı kaldırıp gitseydim.
Sokakta, nefes alması bile yasaklanması gereken bir sürü insan varken, nefesi ancak bu kadarına yeten arkadaşım da huzur içinde yatsın. Ki ben eminim şu an huzurlu olduğuna. Nefret ettiği bir çok şeyi geride bıraktı.
Standart Winamp ibnelikleri: Pink Floyd - Remember a Day
Tweet
