Geçenlerde vapurla Karaköy'den Kadıköy'e geçerken, vapurun az ötesinde, dalıp çıkan yunuslar gördüm. Hayatımda ilk kez tanık olduğum bir şeydi. Aşırı heyecanlandım. Çok mutlu oldum. Hayatta en sevdiğim şeylerden biri belki de hayvanları doğal yaşam alanında gözlemlemek. Kadıköy'deki mendirekte ilk defa tepeli balıkçıl gördüğümde de çok mutlu olmuştum. Ama bu yunus görme olayının bende negatif etkileri de oldu, olmadı değil. Gözümü denizden ayıramıyorum o vapur seferlerinde. Bir daha görürüm umudu yüzünden kafayı yiyeceğim resmen.
Konuyla ilgili de şöyle bir fotoğraf buldum. Haluk Cangökçe adında birinin kişisel sitesinden aldım. Kusuruma bakmaz herhalde ama orada yüzen adama da çok imrendim. Acaba farkında mıydı az ötesinden yunusların geçtiğinin? Ben olsam yarışı falan bırakıp peşlerinden gidebilirdim (fotoğraf, Boğaz'daki yüzme yarışlarından birinde çekilmiş).
Ben bu satırları yazarken Blind Melon'dan Paper Scratcher adlı şarkı dönüyordu ipod'da.
