I Had A Dream, Joe Vol.4: Dedem

Annem hep ona çektiğimi söyler. Haksız da sayılmaz. Elinde büyüdüm denebilir. Hasta derecede düşkündüm dedeme. Onu izleyerek içki içmeyi öğrendim ama ben daha alkol tüketme yaşıma gelmeden o şeker hastası olup içki içmeyi bıraktı. Hâla içimde çok büyük eksikliğini çekerim, karşılıklı birer duble rakı içemeden kendisini kaybettiğim için. 
Araba kullanmayı sevmeme huyumu bile ondan aldığım söylenir ve hatta limon kolonyasına olan düşkünlüğüm de belki onu hatırlattığı içindir. 
Doğaya bu kadar düşkün ve hayvanlarla bu kadar barışık olmamdaki payı da az buz değil. 
Bir tek Türk Sanat Müziği sevdirmeyi başaramadı bana. O kadarı da benim haytalığım olsun.

Uzun aradan sonra dün gece rüyamda gördüm. Koltukta oturuyordu. Hastaydı. Ama hayattaydı. Koştum sarıldım. "Dede seninle bir kadeh içki içemedik bir türlü heh heh" diye takıldım kendisine. (ki gerçek hayatta böyle kankavari konuşmak sıkardı) Sonra (özlemişim sanırım), ağladım falan galiba. Bok gibi uyanıverdim. Bütün gün de gözümün önünden gitmedi.

Belki dinleseydi severdi (belki de dinlemişti ama benim haberim yoktu): Ravel - Bolero

(Keşke bir fotoğrafını tarayıp bilgisayara atsaymışım. Belki ileride yaparım)

Tweet