Vazgeçemediğim şarkılar hakkında da birşeyler yazmak istiyordum ne zamandır.
Bu şarkıyı ilk dinlediğimde sene 96, mevsim yaz.
Kuzenler Hollanda'dan bir çanta dolusu CD getirmişler buralarda bulamadıkları.
Bir tanesinin kapağı ve ismi bir acaip. Hiç duymamışım daha önce.
Future Sound of London - Dead Cities.
Lan dedim, ne karizmatikmiş herifler. Daha isimle vurdular beni.
Hayatımda hiç dinlemediğim bir tarza doğru yelken açtım ister istemez. Ve adamlar vazgeçilmezim oldu diyebilirim. Özellikle My Kingdom şarkısı devreye girdiği vakit hala tüylerim diken diken olur. 13 senedir hayatımın her döneminde, her ruh halimde dinlemişim ve dinlemeye de devam ediyorum.
Bu adamlara IDM-Ambient falan diyorlar tür olarak ama bence doğru tabir, Post-Apocalyptic.
Kafamda sürekli bir Blade Runner vs. atmosferi canlanıyor dinlerken(ki bu şarkıda filmin soundtrackinden alınmış samplelar da yok değil).
Bir dönem Quake, Duke Nukem falan oynarken deli gibi bu albümü dinliyordum. Direk atmosferimi yaratıyordum kendi kendime.
Şarkı aslında isim olarak da egomu fazlasıyla besliyor sanırım. Hayatım boyunca hep isteyip bir türlü elde edemediğim şey aslında kendi krallığım. Yaşadığım çevreyi domine etme huyum var zaten ama kontrol manyaklığı da devreye girince, orasını kendi krallığıma çevirmek için elimden geleni yapıyor buluyorum kendimi. Bir gün o da olacak, biliyorum ama sanırım pek de adil bir kral olmamı beklemeyecek kimse benden...
Ben bunları yazarken ne mi çalıyordu?
Ben bunları yazarken ne mi çalıyordu?
0 yorum:
Yorum Gönder